Machu Picchu („stary szczyt” w języku keczua), które znalazło się na liście współczesnych cudów świata, jest z pewnością warte zwiedzenia.
Wyprawa do świętego miejsca Inków zaczyna się w Aguas Calientes – Ciepłe Wody (nazwa pochodzi od źródeł ciepłych, które tam się znajdują i są miejscową atrakcją dla turystów, którzy mogą się tam zanurzyć i odpocząć przed wyprawą w góry lub po powrocie). Miasteczko nastawione jest głównie na turystów, z mnóstwem hoteli i restauracji, jest czyste i przyjazne. Nad centralnym placem góruje pomnik wystawiony wodzowi inkaskiemu o imieniu Pachacutec. Śniadania w hotelach wydawane są od 5 rano, ponieważ turyści wyruszają na Machupicchu wczesnym rankiem. Oglądanie szczytu zalecane jest o wschodzie słońca, więc wszyscy się spieszą. Część turystów idzie na nogach szlakiem pod górę, droga wiedzie łagodnie na szczyt, można podziwiać wspaniałe widoki, roślinność bujnie kwitnącą w wilgotnym klimacie. Wejście na teren ruin trwa około półtorej godziny. Ponieważ są to tereny położone na ponad 2 000 m n.p.m., zaleca się niespieszne wyprawy. Dla poprawienia wydolności organizmu większość turystów żuje liście koki albo cukierki z koką. Można je zastąpić aspiryną, ale liście koki w mentalności tubylców to święte liście poprawiające koncentrację i wydolność organizmu. Narkotykiem jest koncentrat – kokaina i jest oficjalnie zabroniona, jak na całym świecie. Liście koki sprzedawane są wszędzie, tak jak papierosy, chociaż nie można ich wwozić do innych krajów.
Po zejściu z góry można zjeść w Aguas Calientes miejcową potrawę, np. świnkę morską (cui), pieczoną lub w innej postaci, kotlet z alpaki, pstrąga Machupicchu lub seviche (potrawę z surowej ryby w zaprawie z limonki) i popić to miejscowym piwem (cerveza cusqueña) lub winem.
Epoka inkaska poprzedzona została czternastoma ważnymi w rozwoju kraju kulturami. Jednak to okres Inków z XV w. uważa się za jeden z najbardziej znaczących w historii kraju. Zaraz po nim rozpoczęła się epoka Hiszpanów, którzy podbili te tereny. Z tego okresu pochodzi święte miasto. Miasto zostało odkryte dla naszej cywilizacji w 1911 r. przez amerykańskiego badacza Hiram Bingham. Na terenie miasta inkaskiego podziwiać można tarasy, świątynie, budowle. Są one doskonale zachowane. Miasto Inków powstałe w połowie XV w. i opuszczone ok. 1537 r. zostało zbudowane według planu z materiałów znajdujących się na zboczach góry. Miasto położone jest na przełęczy Wayna Picchu i Machu Picchu, od południowej strony. Istnieje wiele hipotez dotyczących odejścia społeczności z tego miejsca. W okresie swojej świetności miasto zamieszkiwało ok. 800 osób z najwyższych kręgów władzy i duchowieństwa. Ponieważ na 10 szkieletów znalezionych na terenie miasta dziewięć było żeńskich, więc przypuszcza się, że było to miejsce przebywania dziewic Słońca. Nie zachowały się żadne informacje pisemne, ponieważ Inkowie nie znali pisma, więc są to tylko przypuszczenia. Pozostałości po Inkach są imponujące. Na terenie miasto wyróżnić można odrębne części, które pełniły różne funkcje. Pierwsza z nich to część rolnicza, tarasy, na których prowadzono uprawy. Specjalnym miejscem jest plac otoczony kilkoma świątyniami.
Największe wrażenie robi Świątynia Trzech Okien
Jej otwory okienne były tak umiejscowione, że słońce padające przez otwory okienne podczas przesilenia zimowego oświetlało kamień we wnętrzu świątyni. Wrażenie robi również świątynia Kondora. Ptak ten uważany był za łącznika ludzi z niebem.
Pozostałości komnat i sypialni władcy są również świetnie zachowane. W części wschodniej miasta widać część mieszkalną, domy, w których przebywano. Obserwatorium astronomiczne Intiwatana („miejsce, gdzie przystaje słońce”), to jedno z najbardziej fascynujących i tajemniczych miejsc na Machupicchu. Wszystkie części położonego na różnych poziomach miasta połączone są ciągami schodów, których jest tu ponad tysiąc. Wykute w skale lub ułożone z kamieni, tak jak cała reszta zabudowy bez użycia spoiwa, wszystko z białego granitu, z którego zbudowana jest góra.
Jedną z hipotez wyjaśniających opuszczenie miasta przez jego mieszkańców była obawa przed Hiszpanami. Widząc napierających konkwistadorów, mieszkańcy miasta postanowili się ukryć w Vilcabamba, ostatniej stolicy Inków. Druga z hipotez mówi, że przyczyną opuszczenia miasta był syfilis przywieziony przez Hiszpanów. Dowodem na tę tezę są szkielety ludzi chorych na tę chorobę. Nie wiadomo jednak z całą pewnością, co było prawdziwą przyczyną.
Tekst: Iwona Kienzler
Źródło: „Magazyn Globtroter”
Zainteresowaliśmy Cię tym kierunkiem? Sprawdź nasze wycieczki do Peru.
